[YAOI] รักข้ามถนน (เรื่องสั้น)

ข้อมูลเบื้องต้น

โรงเรียนอยู่ตรงข้ามกัน  บ้านก็ตรงข้ามกัน  แต่ใจเรา..ข้ามไปหากันได้

เนื้อเรื่อง

กลับก่อนนะเพื่อน  “เสียงกลุ่มเด็กพาณิชย์กลุ่มใหญ่เฮโลกันขึ้นรถเมล์ ทีเดียวเกลี้ยงป้าย คงเหลือไว้แต่ชายหนุ่มนามว่า ขวด เขาต้องรอรถปรับอากาศอีกสายหนึ่งเพื่อเดินทางกลับบ้าน วันนี้เพื่อน ๆ พากันไปฉลองวันเกิด แต่เขาต้องขอตัวเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย

ผ่านไป 15 นาที รถปรับอากาศสายประจำที่ขวดรอโดยสารยังไม่มา เขาจึงเดินไปนั่งที่พักผู้โดยสาร ซึ่งขณะนั้นมีนักเรียนฝั่งตรงข้ามคนหนึ่งนั่งอยู่  ขวดไม่ได้สนใจอะไร ก็เข้าไปนั่ง

“เฮ้ย นาย… เด็กพาณิชย์.. ผ้าเช็ดหน้าจะหล่นแล้ว”  นักเรียนคนนั้นส่งเสียงทักมาจากอีกฟากของที่พักผู้โดยสาร  ขวดสะดุ้ง แล้วก็ก้มดูที่กระเป๋ากางเกง  ‘จริงแฮะ’  เขารีบเอามือจับผ้าเช็ดหน้ายัดลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันไปขอบคุณเด็กนักเรียนคนนั้น  “ขอบคุณนะ”

แล้วเขาก็ต้องชะงัก… นักเรียนคนนั้น น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขา… และหน้าตา..หล่อ..

ขวดเกิดอาการแปลก ๆ ที่ตนเองก็ไม่เข้าใจ  

นักเรียนคนนั้นขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ ขวด  “สวัสดี… เราชื่อแซ็ก… ม. 5 แล้ว” อ้าวเท่ากันสิ ขวดนึก

“อืม เราชื่อขวด …ห้ามหัวเราะ” ขวดย้ำในตอนท้าย เพราะไม่ว่าใครได้ยินชื่อเล่นของเขา ส่วนมากจะยิ้มหรือหัวเราะออกมา

“เราว่าเราเคยเห็นนายแถว ๆ บ้านเรา” แซ็กเอ่ยขึ้นก่อน

“เราก็ว่าเราเคยเห็นนาย..ที่ไหนสักแห่ง… ซอย 15 ใช่ป่าว” ขวดพยายามนึกถึงสถานที่

“ช่ายยย… เราอยู่ซอย 17 งั้นเราก็จำไม่ผิดสิ” แซ็กยิ้มกับคำตอบ ยามแซ็กยิ้ม ใบหน้าคมเข้มของแซ็กทำให้ดูอ่อนโยนลงเยอะทีเดียว

“งั้นก็นั่งรถปรับอากาศสายเดียวกันบ่อย ๆ สิ” ขวดนึกถึงความทรงจำเก่า ๆ ต่อ

“ใช่แหละ..แล้วก็เจอกันแถวบ้านด้วย” แซ็กเพิ่มข้อมูล

รถปรับอากาศประจำทางมาถึงพอดี ทั้งสองวิ่งขึ้นไป บนรถมีที่นั่งว่างหลายที่ ทั้งสองไปนั่งที่ท้ายรถด้วยกัน  

แซ็กเล่าให้ฟังว่า เขาเรียนที่โรงเรียนฝั่งตรงข้ามกับขวดตั้งแต่ ม. 1 ส่วนที่บ้าน ก็อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เริ่มเรียน ม. 1 เช่นกัน ส่วนบ้านเดิมนั้น อยู่ที่จังหวัดสมุทรสงคราม  บ้านนี้อาศัยอยู่กับพี่สาว  ส่วนพ่อแม่นั้นอยู่สมุทรสงคราม บ้านที่กรุงเทพนี้ แม่ซื้อไว้ให้อยู่กันสองคน แต่พี่สาวจะกลับมาแค่สัปดาห์ละครั้งเพราะทำงานอยู่ปทุมธานี ต้องพักแถวนั้น บ้านอยู่ซอย 17

ขวดจึงเล่าเรื่องของตนเองบ้าง  ว่าขวดเกิดและโตที่กรุงเทพ อยู่กับพ่อแม่ น้องชาย ตา ยาย  เขาเลือกเรียนพาณิชย์เพราะไม่อยากเรียน ม. ปลาย  ส่วนบ้านของขวด อยู่ที่ซอย 14 ซึ่งเป็นซอยตรงกันข้ามกันนั่นเอง

แต่เพราะขวด เรียนรอบเช้า ทำให้ต้องออกมาเรียนแต่เช้า และกลับบ้านในช่วงบ่าย ๆ ในขณะที่แซ็กออกสายกว่า แต่กลับเย็นกว่า จึงทำให้ทั้งสองคนแทบไม่เคยเจอกันเลย  แต่ที่เห็นกันบ้าง เป็นเพราะมีร้านสะดวกซื้อร้านเดียวที่ทั้งสองคนมาใช้บริการด้วยกัน

ผ่านไป 1 ชั่วโมง รถปรับอากาศคันนั้นก็พาสองหนุ่มมาส่งถึงปากทาง ซึ่งต้องต่อรถสองแถวเข้าซอยไปอีก 2 กิโลเมตร  ทั้งคู่ลงพร้อมกันแต่แยกย้ายกันเข้าบ้าน บ้านใครบ้านมัน

“เฮ้..แซ็ก วันนี้ขอบใจเรื่องผ้าเช็ดหน้านะ” ขวดชูผ้าผืนนั้นมาโชว์

“ยินดีนะ… พรุ่งนี้ ถ้าไม่ไปไหน มาบ้านเราได้นะ เหงา ๆ อยู่” แซ็กจดเบอร์โทรและยัดลงในกระเป๋าเสื้อของขวด ก่อนจะวิ่งข้ามถนน และเข้าซอยไป

ขวดเดินเข้าบ้านด้วยอาการเหม่อลอย  

‘อยู่ดี ๆ ก็มีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน เรียนใกล้กัน กลับบ้านทางเดียวกัน แถมบ้านอยู่ซอย ตรงข้ามกันอีก … นี่ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นเกย์… เขาจะยังคุยกันเราไหมน้อ’ คิดถึงตรงนี้ก็ถึงประตูบ้านพอดี

-------------

ค่ำวันนั้น แม่ใช้ให้ขวดไปซื้อน้ำมันพืชที่ร้านสะดวกซื้อ  ขวดเลือกซื้อตามที่แม่สั่งเรียบร้อยแล้ว ตนก็เลยเถลไถลอยู่ในร้านอีกสักพักเพราะอากาศจากเครื่ืองปรับอากาศกำลังเย็นสบาย เขาเดินไปหยุดตรงมุมหนังสือเล็ก ๆ หยิบขึ้นมาอ่าน โดยไม่ได้ดูว่าใครคนหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลัง

แซ็กสะกิดแขนขวดเบา ๆ  ขวดสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับมาแล้วก็ยิ้มให้ทันที

“นายมาทำอะไร” ขวดถามแก้เก้อ

“เรามาซื้อของให้แม่” แซ็กตอบพร้อมกับชูถุงใบโตที่มือขวา

“เราก็.. นี่..” ขวดชูน้ำมันพืชในมือให้ดูเหมือนกัน

“งั้นเดี๋ยวเราไปจ่ายเงินก่อน” ขวดเดินแยกออกไปจ่ายเงิน โดยแซ็กเดินตามมาห่าง ๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสองจึงเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ

“นายยิงเบอร์มาให้เราหน่อย จะของ save” แซ็กล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง จะเตรียมเก็บเบอร์ของขวด

“ 080 xxx xxxx” แซ็กกดแล้วทวนเลขอีกครั้ง  

ระหว่างที่เดินไป ขวดรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด ไม่เคยเป็นมาก่อน

‘การเดินแล้วมีใครเคียงข้าง แม้เขาจะไม่รับรู้ว่าเราชอบเขาเข้าแล้ว แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะ’ ขวดนึกกับตัวเอง

“เหม่อลอยอีกแล้วนายขวด” เสียงแซ็กทำให้ขวดออกจากความนึกคิดของตัวเองอีกครั้ง  

“เราขอบเหม่อ ขอโทษนะ” ขวดขอโทษแซ็กที่เหม่อจนลืมว่าแซ็กเดินมาด้วย

แซ็กเอามือมาโอบไหล่ ซึ่งนี่..ทำให้ขวดถึงกับสะดุ้ง  แซ็กหัวเราะ แต่ก็ยังคงโอบบ่าต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มาถึงปากซอย  ขวดต้องข้ามถนนไปอีกฟาก ทั้งสองร่ำลากัน “เราจะโทรหานายก่อนนอนนะ” แซ็คกำชับก่อนจะหันหลังเดินเข้าซอยมืด ๆ ไป  ขวดจึงข้ามถนนกลับบ้านเช่นกัน  บ้านขวดเข้าไปไม่ลึกนัก ทางมีไฟส่องสว่างไม่น่ากลัว  เขาเข้าบ้าน ส่งน้ำมันพืชให้แม่ และขอตัวขึ้นห้องนอน

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย ขวดเตรียมตัวเข้านอน โดยไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์มาไว้ข้างตัว …. เงียบ… ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครโทรเข้ามา… ขวดนั่งเหม่อมองโทรศัพท์อยู่นาน ‘สงสัยหลับไปแล้ว’ เขาคิด งั้นก็นอนบ้างดีกว่า พรุ่งนี้ไปเรียนแต่เช้า  ขวดเข้านอนหลังจากนั้น Zzzzz

--------------

6.00 น…. ขวด เตรียมพร้อมสำหรับการไปเรียน  เด็กพาณิชย์อย่างเขา ต้องตื่นเช้ามืด วิทยาลัยที่เขาเรียนแบ่งออกเป็น 2 ่รอบ เขาเลือกรอบเช้าเพราะคุ้นชินกับการตื่นเช้ามากกว่าเรียนช่วงบ่าย  สิ่งที่เปลี่ยนไปในวันนี้คือ เมื่อขวดเดินมาถึงปากซอย  นักเรียนชายม.ปลายคนนั้น แซ็ก ยืนพิงป้ายชื่อซอยอยู่อีกฟากของถนน ขวดยิ้ม แต่ก็ยังทำหน้างง ๆ  เขาข้ามถนนไปหาแซ็ก เพื่อนใหม่ของเขา

“ไหงวันนี้ออกมาแต่เช้าล่ะแซ็ก” ขวดเดินเข้าไปหาพร้อมคำถามที่พอจะรู้คำตอบ

“อยากไปเรียนเช้าบ้าง...ไม่ได้หรอ” แซ็กตอบกลับพร้อมสีหน้ากวน ๆ

ขวดยังไม่ได้ตอบอะไร รถสองแถวมาถึงพอดี ทั้งสองขึ้นรถไปพร้อมกัน

เพียง 40 นาที ทั้งคู่ก็มายืนอยู่สถานศึกษาแล้ว ของแซ็ก แค่เดินต่อไปอีกนิดก็เข้าโรงเรียนได้เลย ส่วนขวด ต้องข้ามสะพานลอยไปยังฝั่งตรงกันข้าม

“วันนี้เราเลิกบ่ายโมงครึ่ง” แซ็กเอ่ยขึ้น และยืนอยู่กับที่ เหมือนตั้งใจรอคำตอบ

ขวดยืนยิ้มเผล่.. “เรารอนายละกัน เจอกันฝั่งโน้น ตามเวลาเลิกเรียนนะ” ขวดชี้ไปยังหน้าวิทยาลัยของตน เป็นที่ตั้งของป้ายรถเมล์ด้วย

“โอเค ตั้งใจเรียนนะ”... ทั้งสองร่ำลากัน แยกย้ายกันเข้าสถานศึกษาของตน

------------------

1 เดือนผ่านไป   ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น  แต่เนื่องจากโรงเรียนที่แซ็คเรียนอยู่ไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้าได้ แต่วิทยาลัยที่ขวดเรียน คนภายนอกสามารถเข้าไปได้ แซ็กจึงกลายเป็นสมาชิกใหม่ในกลุ่มของขวด ซึ่งเพื่อนในกลุ่มของขวดมีอีก 3 คน คือ ฝ้าย น้ำตาล และบอส  

แซ็ก เดินเตร่เข้ามาถึงประตูหน้าของวิทยาลัย ยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ตามทำเนียมการผ่านประตูก่อนจะเลี้ยวซ้ายเข้าไปยังลานใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีม้านั่งหินหลายสิบชุดไว้สำหรับให้นักเรียนนักศึกษาได้นั่งพักผ่อนตามอัธยาศัย  

“หวัดดีแซ๊ก” บอสเป็นคนแรกที่ทักทายแซ็ก และตามด้วย ฝ้าย น้ำตาล  

ฝ้ายกับบอส สองคนนี้เป็นแฟนกัน ทั้งสองคนนี้สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างแซ็กกับขวดอยู่ตลอด และพยายามหาคำตอบให้ได้ว่าที่จริงแล้วคืออะไร

“อ้าว แล้วขวดล่ะ.. ยังไม่เลิกเรียนหรอ” แซ็กหันไปถามน้ำตาล

“มาแล้วนะ แต่หายไปไหนไม่รู้ เมื่อกี้ยังอยู่เลย” น้ำตาลส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน

แซ็กนั่งลงใกล้ ๆ กับบอส  ความคุ้นเคยนี้เริ่มมีขึ้นตั้งแต่ไปกินหมูกระทะด้วยกัน 2 รอบ  ทุกคนเข้ากับได้ดี อาจจะดูแปลกหน่อย ๆ ที่ในกลุ่มเด็กพาณิชย์จะมีเด็กนักเรียนสายสามัญไปนั่งในกลุ่มด้วย

บอส มองหน้าฝ้าย และน้ำตาลเป็นเชิงขอสัญญาณ  นี่น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะ ‘สัมภาษณ์’ นายแซ็ก เพื่อนต่างโรงเรียนที่เข้ามาอยู่ในกลุ่มเพราะขวดพามารู้จัก พวกเขาไม่กล้าถามขวดตรง ๆ แต่ตอนนี้ขวดไม่อยู่ น่าจะถามจากแซ็กได้  บอสให้สัญญาณ น้ำตาลจะเป็นคนถาม

“เออ… แซ็ก...พวกเราอยากถามอะไรนายหน่อย ได้ป่าว” น้ำตาลเกริ่นนำ  แซ็กทำหน้างง ๆ แต่ก็พยักหน้ารัรบรู้  “ว่าไง”

บอสมองหน้าฝ้ายก่อนจะเป็นผู้ถาม “นายกับขวด...คือว่า… เป็น...เป็นอะไรกันรึเปล่า… คือพวกเรารับได้นะ..เรื่องแบบนั้น” ฝ้ายถามไปมองปฏิกิริยาของผู้แซ็กไปด้วย

“นายคิดว่าไงกันล่ะ” แซ็กย้อนถาม ท่าทีสบาย ๆ

“เราคิดกันว่า… นายก็คงจะเป็นเพื่อนกับขวดแหละ” น้ำตาลเสริม

“แล้วถามทำไมล่ะเนี่ยะ ชักงง” แซ็กเกาหัวแกร๊กๆ

“แต่เราไม่แน่ใจว่า ขวด...ชอบนายรึเปล่าน่ะสิ” บอส..มองแซ็กอย่างระวัง ขณะที่พูดประโยคนี้

แซ็ก ทำหน้าตกใจนิดหน่อย “ขวดเนี่ยะนะ ชอบเรา”

เอาแล้วไง… ทั้งสามคน ฝ้าย น้ำตาล บอส มองหน้ากัน  เท่ากับว่า เดิมแซ็กไม่คิดอะไร ตอนนี้กลายเป็นจุดประเด็นให้แซ็กคิด

“เฮ้ย..เราขอโทษนะ… คือเราแค่คิดว่าเพื่อนของเรา..ขวดน่ะ...ชอบนาย”  ฝ้ายรีบเอ่ยขึ้น

“ดูเขามีความสุข การเรียนดีขึ้นมาก ๆ และมาก ๆ”  บอสเสริมขึ้นบ้าง

“นายอย่าโกรธขวดเลยนะ.. แย่เลย… เราคิดว่านายรู้” น้ำตาลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

แซ็กถอนหายใจ...เอามือจับกระเป๋า ทำท่าจะลุกขึ้น  เพื่อน ๆ ทั้งหมด แทบจะลุกตามเพื่อดึงตัวไว้

“เอ้ยยย ใจเย็นเพื่อน”

“ป่าววว  เราจะไปส้วม”  แซ็กจับกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ ก่อนจะขอตัวลุกจากเก้าอี้ไป

แซ็กไปห้องน้ำแล้ว  เพื่อน ๆ จอมป่วนทั้งสามของขวด หันมามองหน้า ถอนหายใจพร้อมกัน  

“เอาไงดี … เรากลัว แซ็กจะหนี  แสดงว่าแซ็กไม่ได้เป็น… และไม่รู้ว่าขวด..เป็น… ซวยจริง ๆๆ” น้ำตาลทำเสียงสำนึกผิดเต็มที่

บอสเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อ อากาศไม่ร้อน แต่คนใจเริ่มร้อนรน จะเป็นเหตุให้เพื่อนซวยรึเปล่า

“ซวย อะไรเหรอ”  เสียงขวดทักจากด้านหลังของน้ำตาล

ทุกคนสะดุ้งโหยง…  “เปล่าจ้า” ฝ้ายรีบออกตัวก่อน  แต่สีหน้าของทุกคน ยากเกินจะปิดบังได้  

“มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ยะ” ขวดเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของเพื่อน ๆ  แต่แล้วเสียงของแซ็ก ก็เรียกความสนใจของทุกคน

“นายชอบเราเหรอขวด!?!?!?!”  ประโยคคำถามที่ทำให้ทุกคนก้มหน้าก้มตา  

ขวดตกใจกับคำถามนี้อย่างมาก  เขาตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ‘นึกยังไงต้องถามเรื่องนี้’  เขาคิด

ตอนนี้ทุกคนเงียบหมด  เพื่อนตัวดีทั้งสามของขวด พากันลุกขึ้นยืนแต่ก้มหน้าก้มตา ขณะที่แซ็กเดินเข้ามาหาขวดเหมือนจะหาเรื่อง “ว่าไง..ขวด..ทำไมไม่ตอบเรา ทำไม่คิดกับเราแบบนี้” เสียงของแซ็กแข็งกร้าวขึ้น

“เรา..เรา…” ขวดพูดไม่ออก

“ว่าไง..” เสียงของแซ็กเกือบจะเป็นตะเบ็ง  

ในขณะนั้น คนที่นั่งโต๊ะอื่น เริ่มสังเกตและสนใจว่าคนกลุ่มนี้ทำอะไรกันเสียงดัง เกิดอะไรขึ้น

สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดเกิดขึ้น  ขวดตาแดง แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา  ขวดพยายามจะเช็ด แต่ยิ่งเช็ด ก็ยิ่งไหล จนฝ้ายต้องรีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับขวด  ในขณะที่แซ็ก ยืนอึ้งอยู่ไม่ห่างจากขวดมากนัก ขวดส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้ฝ้าย “ขอบใจนะ เราต้องแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

ขวดเดินทั้งที่น้ำตายังซึมเข้ามาหาแซ็ก เขาก้มหัวลงต่อหน้าทุกคน “เราขอโทษ... แซ็ก”

แซ็กยืนทำหน้าเมิน ๆ  ส่วนเพื่อนอีกสามคน ได้แต่ยืนก้มหน้า ด้วยสำนึกว่าสิ่งนี้คือความผิดของพวกตนแน่นอน

“..........”แซ็กไม่พูดอะไร แต่ยังคงยืนนิ่งอยู่
ขวดสูดหายใจลึก ๆ ตายังคงแดง แต่เขาไม่สนใจแล้ว ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงจุดนี้ เขาต้องต่อให้จบ

“เอาละ..เรา..ชอบผู้ชายด้วยกัน… เราชอบนาย...นายเป็นเพื่อนที่ดีของเรา… เราผิดเองที่เผลอใจคิดไปเกินเพื่อน เราผิดเรา ต่อไปนี้ เราจะเลิกคิด ...และ…” ขวดเริ่มน้ำตาคลออีกครั้ง

“และต่อไปนี้เราจะเลิกยุ่งกับนาย จะไม่ให้นายเห็นหน้าให้รำคาญใจอีกต่อไป” จบประโยค  ขวดหันหลังกลับ แล้ววิ่งออกจากวิทยาลัยไปทันที  เพื่อน ๆ พากันวิ่งตามออกไป  คงเหลือแต่แซ็ก ซึ่งยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

‘ ขวดจะไม่ฟังอะไรเราพูดสักคำเลยเหรอ??’   แซ็กรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะออกวิ่งเหยาะ ๆ ตามเพื่อนทั้งสามออกไปจากวิทยาลัย  

------------

“เฮ้ย ตามไม่ทันว่ะแก  เสียงฝ้ายบ่นกระปอดกระแปดกับน้ำตาล โดยมีบอส นั่งยอง ๆ อยู่กับพื้น  แซ็กเดิมเข้าไปสมทบ “เขาหายไปไหนแล้วล่ะ”

“โบกแท็กซี่ไปไหนไม่รู้”  ตาลเป็นผู้ตอบคำถามนี้

“นายใจร้ายว่ะ…” บอสโพล่งออกมาบ้าง

“เราเนี่ยะนะ” แซ็กเอานิ้วชี้ทิ้งที่อกตัวเอง

ทุกคนหันมาทางแซ็ก

แซ็กจึงพูดต่อ “เราว่า..เราแค่ถามย้ำ ๆๆๆ แค่นั้นเองนะ”

“เออสิ...ย้ำดัง ๆ แบบนั้น ไม่อายก็กลัว ไม่กลัวก็อาย ยิ่งคนขี้อายอย่างขวดด้วยแล้วล่ะก็  ป่านนี้จะไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”  ฝ้ายบ่นใส่แซ็กอย่างเซ็ง ๆ

“แล้วนายจะทำไงต่อไป.. แล้วตกลงนายคิดยังไงกับเรื่องนี้” บอส ยืนขึ้นและคุยกับแซ็กอย่างจริงจังด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ซึ่งตอนนี้เตลิดถึงไหนก็ไม่รู้

แซ็กมองหน้าเพื่อนทุกคน… ถอนหายใจ ก่อนจะบอกว่า

“เราเป็นฝ่าย..จีบ... เพื่อนพวกนายก่อนนะ!!”

ทุกคนมองหน้ากันถึงกับอึ้ง.. “จีบก่อน”  น้ำตาลทำเสียงตกใจ

“ใช่ จีบก่อน… เราก็เป็นเหมือนกับเพื่อนนายแหละ”  แซ็กทำท่าห่อไหล่  “แค่พวกนายดูไม่ออก”

“อ้าว… แล้วไหงขวดมันไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะน่ะ… นายปล่อยให้ไอ้ขวดมันคิดว่ามันชอบนายข้างเดียว!?!”  ฝ้ายทำตาเหลือก

“ก็… ไม่เคยถามนี่นา.. คิดว่า น่าจะรู้ ๆ กัน” แซ็กเริ่มไม่สบายใจนิดหน่อย  เขาลองกดโทรศัพท์เข้าไปหาขวด แต่ขวดไม่รับสาย

“ไม่รับสายอ่ะ”  แซ็กกดวางแล้วหันไปบอกเพื่อน ๆ  

“แล้วทำไงเนี่ยะ” น้ำตาลเริ่มหงุดหงิด

“เอางี้… รอฟังผลละกัน  โลโก้เฟสบุ๊คของเรา ถ้าขึ้นภาพคู่ แสดงว่าโอเค  แต่ถ้ามืดไปเลย แสดงว่า..จบ นะ โอเคไหม

“จบเพราะพวกเรา  รู้สึกผิดจังเลย”  ฝ้ายเบ้ปาก  

“อือม เดี๋ยวก็รู้” แซ็กตอบ

“แล้วนายจะทำไง” บอสถามต่อ

“ไปดักรอที่บ้านดีกว่า.ไปละ”  แซ็กว่าแล้วก็กระโดดขึ้นรถปรับอากาศที่มาจอดที่ป้ายพอดี  

-------------------

หกโมงเย็น แซ็กยืนรออยู่ที่ปากซอยบ้านขวด  เมื่อเห็นว่าขวดยังไม่กลับ จึงเดินเข้าไปที่หน้าบ้านซึ่งนี่จะเป็นครั้งแรก ที่แซ็กมาเยือนถึงบ้านขวด  

ติ๊งต่อง  ติ๊งต่อง  .. แซ็กกดออดเรียกคนในบ้าน  เงียบ...ไม่มีใครอยู่บ้า

แซ็กปัดพื้นและนั่งลงตรงหน้าประตูบ้าน  ยุงเริ่มหาม ท่าจะไม่ดีละ  แซ็กทนต่อไปไม่ได้ จึงลุกขึ้น ก็พอดี

คุณแม่คุณพ่อกลับมาจากที่ทำงาน  แซ็กไหว้และรายงานว่าตัวเองเป็นเพื่อนสนิทกับขวด แต่วันนี้ทะเลาะกันเลยอยากปรับความเข้าใจ  คุณแม่ จึงเรียกเข้าบ้านและให้ไปรอที่ห้องนอนของขวด

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ขวดกลับมาบ้าน

“สวัสดีครับทุกคน กลับมาแล้วครับ”  ธรรมเนียมน่ารัก ๆ ของบ้านขวดคือ ใครเข้ามาต้องทักทาย

“จ้า..” แม่ขานรับ

“มีเพื่อนมารออยู่บนห้องนะ ขึ้นไปเลยเร็ว ๆ เขารอนานแล้ว”  แม่กำชับไล่หลังขวด

ขวดเดินขึ้นบันไดมา แต่ไม่งง เขารับรู้ได้ว่าใครมา  ใจขวดเอง ก็อยากจะคุยกับแซ็กให้หายข้องใจเช่นกัน

เมื่อเปิดประตูออก ขวดแทบจะหัวเราะ สภาพที่เห็นคือ แซ็ก นอนหลับสบายอยู่บนเตียง “คงจะรอนาน”  เขาค่อย ๆ เดินไปสะกิดแซ็กให้ตื่นขึ้น  แซ็กเมื่อโดนสะกิด ก็เด้งขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน

“มาแล้วเหรอ ตัวแสบ”  เขายีหัวของขวดอย่างสนิทสนม

“ใครตัวแสบ พูดดี ๆ นะ” ขวดเริ่มงอแงต่อ

“ตอนนี้ นายก็รู้แล้วว่าเราชอบนาย… นายไม่รังเกียจเราเหรอ ที่เป็นแบบนี้” ขวดพูดรัว น้ำตาปริ่ม ๆ จะไหล  แซ็ก ไม่ตอบอะไร แต่ดึงตัวขวดมากกอดไว้แน่น

“เรายังไม่ได้บอกเลย ว่าเราคิดยังไงกับนาย นายขวด” แซ็กกระซิบเบา ๆ ข้างหู ได้ผล ขวดหยุดดิ้นรน “รอฟังต่อ”

“เราเห็นนายมาครึ่งปีแล้ว...แต่เราไม่รู้จะคุยกับนายยังไงดี วันนั้นได้โอกาส จึงความรู้จัก เราไม่เคยเจอเด็กพาณิชย์คนไหน อิน โน เซ้นท์ แบบนายมาก่อน   น่ารักว่ะ ชอบ ๆ” แซ็กกอดแน่นขึ้นอีกนิด

ขวดกระซิบเบา ๆ ตอบบ้าง “งั้น..แซ็ก นายก็เป็น….”

“อืม… เป็น  โอเคไหม” แซ็กคลายกอดออกมาจ้องหน้าขวด

“รักกันได้ไหม” แซ็กถามต่อหน้าขวด

“ก็รักอยู่” ขวดตอบแบบเขิน ๆ พยายามหลบสายตาของแซ็ก

“งั้นของอะไรอย่างหนึ่งสิ” แซ็กมีเงื่อนไข

“อะไร”

“มีอะไรไม่เข้าใจต้องเคลียร์นะ อย่าเป็นแบบนี้..มันทรมาน..ป่านนี้เพื่อน ๆ นายคงบ้าคลั่งกันแล้ว”

แซ็กเปิดโทรศัพท์ เปิดเฟสบุ๊คขึ้น

“ส่งข่าวพวกเขาหน่อย”...แซ็กชูแขนขึ้น ดึงขวดมาแนบที่แก้ม แล้วถ่ายภาพคู่

“ถ่ายทำไมล่ะแซ็ก…” ขวดมองไปที่โทรศัพท์

“ก็แค่จะบอกว่า..เรารักกันนะ...นายกลัวเหรอ” แซ็กโอบกอดอีกครั้ง

“ไม่กลัว..เอาสิ อยากโพสต์ก็โพสต์ คนในบ้านเราเขารู้อยู่แล้ว”

-------------

“บอสๆๆๆๆๆ แซ็กโพสต์มาแล้วล่ะ”

ฝ้ายรีบวิ่งมาบอกแฟนตัวเอง หลังจากภาพโลโก้ของแซ็ก จากภาพเดี่ยวเปลี่ยนเป็นคนสองคนคู่กัน

“เฮ้ออออ เกือบซวยแล้วไหมล่ะ”

บอสยิ้มให้กับฝ้าย ทั้งสองจับมือกัน ดีใจที่ไม่เกิดเรื่องแย่ ๆ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา